Search
Close this search box.

Dit wilden jullie weten over mijn AD(H)D

Dit wilden jullie weten over mijn AD(H)D (Blog)

Een paar dagen terug deelde ik op Instagram dat ‘het leven even wat minder makkelijk was’ aangezien mijn AD(H)D medicijnen momenteel niet leverbaar zijn. En zoals altijd wanneer ik het woord AD(H)D in de mond neem, roept dat een hoop vragen op. Tijd om ze te beantwoorden!

‘Want vind jij het ergste aan het hebben van AD(H)D’

Twee dingen:

  1. Dat ik me afhankelijker voel van medicijnen dan ik zou willen. Dat ik ook heel fijn, want ‘mijn pillen’ werken gewoon echt goed; ze zorgen ervoor dat ik een filter heb en het me veel minder energie kost om te focussen.
  2. Dat mensen me soms het idee geven dat AD(H)D niet echt iets is. Alsof ik met het slikken van medicijnen eigenlijk een te makkelijke weg kies. Ze vinden dan dat ik gewoon meer zou moeten mediteren, ijsbaden zou moeten nemen, nooit meer suiker zou moeten eten, breathwork zou moeten doen, meer vis zou moeten eten, moeten stoppen met magnetronmaaltijden eten en ik me dagelijks 5 uur zou moeten masseren met eenhoornplas. (Oké, dat laatste niet, maar zo voelt het bijna wel.)

‘Waardoor wist jij dat je het had?’

Ik wist jarenlang niet dat ik het had! Op de basisschool had ik een jongen in de klas met ADHD. Hij at puntenslijpsel, was heel druk en zat vaak irritant op zijn stoel te wiebelen. In de verste verte leek zijn gedrag niet op het mijne, ik was dromerig en zat vooral uit het raam te staren. Dus er was in die tijd totaal geen aanleiding om te denken ‘dat ik het had’.

Pas jaren later, toen ik hoorde van ‘ADD’, een variant waarbij er vooral veel sprake was van concentratieproblemen, ging er bij mij een belletje rinkelen. Ik studeerde toen net aan het Conservatorium en dat viel behoorlijk tegen. Op de middelbare school had ik al veel moeite met leren, maar ik dacht altijd ‘als ik op het Conservatorium zit, dán kan ik me wél concentreren, want dan vind ik de lessen ook interessant’. Niet dus. Welke geweldige docent er ook voor mijn neus stond, het maakte niet uit. Mijn aandacht werd alsnog getrokken naar de knipperende lamp, het geluid van de bassist in het lokaal onder me, de vogels die langs vlogen of gewoon, mijn eigen gedachten. Ik had het concentratievermogen van een visstick.

Het niet kunnen concentreren was een probleem, maar ook de onzekerheid die erbij kwam kijken was heftig. Wat ik ook deed, het leek voor de buitenwereld alsof ik niet genoeg mijn best deed. Alsof ik niet probeerde op te letten. Alsof ik dingen niet belangrijk genoeg vond.

‘Sinds wanneer weet jij dat je AD(H)D hebt?’

Sinds 2008. Zodra ik meer hoorde over ADD en ADHD bij vrouwen, overlegde ik met mijn huisarts en werd ik doorverwezen. Na onderzoeken en een gesprek met een psycholoog en mijn ouders, kreeg ik de diagnose ‘aandachtstekortstoornis met hyperactiviteit, overwegend onoplettend type’. En waar sommige mensen het verschrikkelijk vinden dat er labeltjes worden geplakt, was de dag dat ik de diagnose kreeg, een van de mooiste dagen van mijn leven. Ik had ineens bewijs: ik was niet lui, of slecht, of dom, mijn brein werkt gewoon anders!

‘Je hebt/bent toch ook HSP, wat is het verschil?’

Haha, ja. AD(H)D, HSP, spaar ze allemaal… HSP is de afkorting voor ‘highly sensitive person’, oftewel: iemand die hooggevoelig is. Dit is overigens meer een kenmerk dan een officiële diagnose, ‘HSP’ is nog niet opgenomen in de DSM. (Dat is zeg maar de ‘psychologenbijbel’ met daarin alle psychische stoornissen.)

Tussen AD(H)D en HSP zijn best wel wat overeenkomsten, dat maakt het ook lastig om te bepalen waar het ene stopt en het ander begint. Dus dat vind ik lastig om uit te leggen.

Over HSP gesproken: ik sta momenteel met foto en interview in de Psychologie Magazine Special over hooggevoeligheid. Het hele tijdschrift ligt nu in de winkel. (Maar je kan het interview ook lezen als je inzoomt in de foto hieronder.)

Anne Ermens, Psychologie Magazine, HSP, Hooggevoelig, 2023 (Media)

‘Heeft je hele familie het?’

Een van mijn familieleden is ook getest, op latere leeftijd en had ‘het’ ook. Van wat ik weet, zijn wij de enige 2 in de familie met die diagnose.

‘Waar merk je verschillen t.o.v. iemand zonder ADHD?’

Mensen zónder kunnen zich veel beter concentreren. Zelfs als er lampen heel snel knipperen en er meerdere mensen tegelijkertijd praten. Ze kunnen water koken, zich dan herinneren dat ze thee gingen zetten, een zakje in het water doen, het zakje er op tijd uit halen zonder dat de thee te sterk is. En dan ook nog de thee opdrinken zonder dat-ie koud is geworden. Ze kunnen het onthouden als iemand zegt ‘neem mijn pinpas maar mee, de code is 1234’. Ze stonden als kind niet opeens op in een stille klas om ineens stralend te vertellen ‘dat Marion morgen komt spelen’. En als ze denken ‘ik moet douchen’, gaan ze douchen, in plaats van dat ze voor zich uit blijven staren en hun lichaam niet van de bank opgetild krijgen omdat ze niet weten waar ze moeten beginnen.

Waarschijnlijk herkennen meerdere mensen zich in veel kenmerken hoor. Want iedereen is wel eens vergeetachtig of te laat. Het gaat denk om de frequentie waarop het gebeurt en de mate waarin het je leven belemmert. Ook het voorbeeld hierboven, dat het zelfs op het Conservatorium, met de meest interessante docenten, niet lukte om op te letten, vond ik wel tekenend.

‘Heb jij advies rondom medicijnen?’

Advies niet, dat moet een psychiater doen, maar ervaring heb ik wel. Na mijn diagnose mocht ik – naast dat ik samen met een psycholoog aan de slag ging met een een werkboek – starten met medicijnen.

In overleg met de psychiater, begon ik met Ritalin en moest ik een lijst bijhouden met wat ik ervan merkte en van welke bijwerkingen ik eventueel last kreeg. Heel precies weet ik het niet meer, maar ik meen me te herinneren dat ik van Ritalin nachtmerries kreeg en om die reden Concerta ben gaan proberen. Een medicijn wat je maar 1x per dag hoeft te nemen en dan voor zo’n 10 uur werkt.

Na een aantal maanden evalueren en ophogen slikte ik destijds uiteindelijk 68 mg Concerta per dag en dat was GE-WEL-DIG! Dat klinkt misschien alsof ik de hele dag liep te trippen, maar dat was natuurlijk helemaal niet zo. Het voelde gewoon alsof ik eindelijk ‘kon doen wat normale mensen ook kunnen’. Zoals, niet doen alsóf ik luisterde wanneer ik op een verjaardag was en met iemand sprak, maar echt daadwerkelijk kúnnen luisteren.

Van bijwerkingen heb ik weinig gemerkt, behalve dat ik in de eerste maanden wat minder eetlust had en een aantal kilo ben afgevallen. Inmiddels voelt ‘met medicatie’ voor mij als normaal (de kilo’s zitten er ook weer gewoon aan) en voelt zónder medicatie juist gek. Alsof ik zonder pillen weer de onrustige versie ben van mij. (Mijn vrienden en familie merken dat ook. Ik ben dan chaotischer, doe meer impuls-aankopen, luister minder goed, onderbreek vaker en stuur nog meer leestekens en emojis in berichtjes dan normaal.)

Je hoort overigens wel eens dat mensen zich door medicatie emotioneel afgezwakt kunnen voelen, maar daar heb ik echt 0 verschil in gemerkt. Ik heb met én zonder pillen een uitgebreid scala aan emoties, haha. Het leven is alleen makkelijker met pillen, waardoor ik me minder vaak klote voel.

‘Welke vooroordelen hebben mensen over je?’

  • Dat ik altijd alles kwijt ben, maar dat is in mijn geval nooit. Alles heeft een vaste plek en ik ben misschien 2x per jaar iets kwijt.
  • Dat ik heel druk ben en de hele dag beweeg. Haha, nee. Maar ik zit wel snel te frummelen aan mijn linker-duim-nagel (die er ook vreselijk uit ziet).
  • Een vooroordeel over het algemeen: ‘dat iedereen wel wat heeft en mensen niet zo snel etiketten moeten plakken.’ Dat is echt jammer, want ik heb ook wel eens pijn aan mijn been maar iemand met een gebroken been heeft écht een probleem wat ook verholpen kan worden. Is toch alleen maar fijn om toe te juichen?

‘Hoe breng je jezelf in actie met ADHD?’

Met heel veel moeite, haha. Wat mij in ieder geval niet helpt, is het ‘eat that frog‘-principe, waarbij mensen hun dag starten met het moeilijkste wat op hun lijst staat. Een aantal dingen die wel helpen:

  • Beginnen met een klein klusje, zoals tanden poetsen. Zodat ik in ieder geval iets heb gedaan en in beweging ben gebracht.
  • Hardop aftellen: ‘Anne, je gaat opstaan en thee zetten in 5.4.3.2.1… GO!’
  • Elk klusje wat gedaan moet worden, op mijn todolijst zetten. Op die manier heb ik overzicht heb en beland ik niet in een ‘freeze’ omdat ik overwhelmed ben.
  • Sommige video’s alleen kijken als ik ondertussen iets anders doe. Interviews met kandidaten van ‘The Bachelorette’, luister ik bijvoorbeeld alleen als ik schoonmaak. Zo voorkom ik dat ik uren op de bank hang en video’s kijk.

Meer tips over productiviteit met AD(H)D deel ik in deze blog.

‘Hoe zorg jij dat je gestructureerd blijft zonder je creativiteit te verliezen?’

Hm. Goeie vraag. Ik denk juist dat ik door de structuur ruimte gééf aan mijn creativiteit. Door meer structuur, ontstaat er overzicht. Overzicht geeft mij rust. En door een gevoel van rust, is er ruimte voor creativiteit.

‘Heb jij last van executive dysfunctie en hoe ga je daarmee om?’

Ik moet even googelen wat dat is. “Executieve functie is een parapluterm voor verschillende hogere aansturingsprocessen in je hersenen, om te kunnen functioneren in het dagelijks leven”, las ik hier.

Er zijn er blijkbaar 4. En aangezien ik mijn pillen niet op heb en nu hyperfocus op deze blog, loop ik ze allemaal langs.

  1. Inhibitie, het controleren van impulsen. Gaat met pillen beter (zonder pillen ben ik geneigd heel Groupon leeg te shoppen), maar niet iets waar ik extreem mee worstel. Als ik lesgeef weet ik bijvoorbeeld ook heel goed dat mijn impulsen mijn lessen leuk maken, omdat daardoor juist nieuwe ideeën en speelse oefeningen ontstaan, die altijd wel ‘kloppen’ op dat moment.
  2. Cognitieve flexibiliteit, het kunnen aanpassen aan situaties. Gaat prima, behalve als het gaat om ‘mijn omgeving’. Mijn werkplek moet schoon en netjes zijn en het huis ook. Ik kan het echt heel slecht hebben als ik thuis kom – de plek die mijn zone van rust en reinheid moet zijn, waar ik helemaal kan opladen – en mijn vriend dan ineens heel luid zit te gamen, de gordijnen half dicht heeft en overal troep heeft laten slingeren. Op een slechte dag kan dat echt een reden zijn om te gaan huilen.
  3. Werkgeheugen, de tijdelijke opslag in je hersenen. Die is waardeloos. Het enige waar ik de tijdelijke opslag in mijn brein voor gebruik, is voor het onthouden van feedback tijdens het eerste couplet van een liedje, terwijl ik de leerling het hele lied wil laten zingen. Verder zorg ik dat ik overal de mogelijkheid heb om dingen op te schrijven, zodat ik – als ik bijvoorbeeld bijscholing volg over zangtechniek – ik mijn vraag op papier noteer, om ‘em dan later te stellen. Zo is-ie in ieder geval uit mijn hoofd.
  4. Plannen. Dat is inmiddels iets waar ik heel trots op ben, omdat het heel goed gaat. Ik heb een geweldig systeem qua agenda, reserveer wekelijks 1 uur om mijn agenda bij te werken en kan daardoor de boel goed overzien. Omdat ik veel taken heb getimed, weet ik inmiddels ook hoelang dingen duren: voor het schrijven van een arrangement voor een zangavond moet ik bijvoorbeeld 2,5 uur inplannen, en voor het opbouwen van een workshop Ukelele & Zang 1,5 uur. (Het timen was overigens echt noodzakelijk, want ik onderschat van nature ALTIJD hoe lang iets duurt.)

‘Wat is het meest positieve van AD(H)D dat jij ervaart?’

Oh, dat vind ik een heel leuke vraag om te beantwoorden! Het blijft lastig om te onderscheiden welke eigenschappen van me door AD(H)D komen, welke door HSP en welke gewoon door mijn persoonlijkheid, dat wel.

Het meest positieve vind ik denk ik dat het nooit saai is. Je kan je met mij gewoon niet vervelen en ik weet overal met fantasie en humor iets van te maken. Ik sprankel. (Over het algemeen, haha.)

Oeh! Nog iets! Dankzij mijn hyperfocus (een intense fixatie op een bepaald onderwerp) startte ik met het maken van mijn website en ik ben gewoon heel trots op hoe die is geworden!

‘Heb je nog tips voor mijn kind met ADHD?’

Ja, alles wat hier genoemd werd en alles uit mijn andere blog over ADHD. Daarnaast:

  • Vroeger vond ik het moeilijk om om hulp te vragen. Nu merk ik dat om hulp vragen juist SUPERSLIM is, anderen vinden het vaan fijn om te helpen en daarnaast zijn mijn problemen vaak sneller en met veel minder moeite opgelost.
  • Soms zijn dingen moeilijk. Dat ligt niet aan jou en zelfs niet eens altijd aan je ADHD! Ik had ooit een yogadocente op zangles die bijna altijd te laat was! Als ik niet-ADHD-ers mail, krijg ik soms geen eens een reactie terug! Op tijd komen, plannen, overzicht houden, het ís ook best lastig allemaal.
  • Stel grote piekerproblemen maximaal 1 dag uit. Je voelt je langer rotter wanneer je een slecht rapport stiekem verstopt, dan wanneer je het gewoon aan je ouders laat zien en samen kan bedenken hoe je ermee om kan gaan. En als je later groot bent: open de brieven met bekeuringen en de brieven van de belastingdienst, ze verdwijnen niet als je ze verstopt.
  • Zoek iets waardoor je ontspant. Gamen/TikTokken lijkt ontspannend, maar het is vooral leuk. Mocht je dingen als yoga en mediteren stom en/of saai vinden, probeer dan bijvoorbeeld een tekenworkout – die vind ik heel leuk – of ga op een Shaktimat liggen terwijl je pianomuziek luistert.
  • Lieg niet. Het leven is zoveel makkelijker en overzichtelijker als je zegt ‘ik ben te laat want ik kon niet uit bed komen’ of ‘mijn huiswerk is niet af, want ik vond het moeilijk en ben toen maar gaan tekenen’.

Dat was het voor nu

Vragen? Stel ze gerust in de reacties! Ik zal deze blog aan blijven vullen met extra informatie.

Enne, wil je me horen babbelen over AD(H)D? Ik ging erover in gesprek met Tisha in haar podcast. Kan je er helemaal geen genoeg van krijgen? Beluister dan ook deze podcast met Renkse Zuurveen en mij, over gewoontes!

Houdoe en veel liefs,

Anne Ermens

P.S. Of ik niet bang ben dat mensen niet meer met me willen werken

Nope. ADHD is geen besmettelijke ziekte ofzo en juist dankzij het label, weet ik dondersgoed hoe ik ermee om moet gaan. Dus nee, ik kom niet te laat als je me boekt voor een zangworkshop voor je bedrijf of vrijgezellenfeestje. En ja, ik lever gewoon de juiste bestandstypes aan als je me een voice-over in laat spreken. Wat je wel aan me zal merken? Dat ik opvallend enthousiast en creatief ben in mijn werk. En oké. Dat ik het je vertel als er een lamp op je locatie irritant knippert en ik daardoor ben afgeleid. Dat dan weer wel.

Anne van de Blog van Anne
Anne van de Blog van Anne
Anne Ermens heeft een eigen bedrijf en hielp - tot nu toe - 2426 mensen (beter) 'van zich te laten horen' d.m.v. zangles, stemcoaching en muziekworkshops. Ze is daarnaast ook zelf te horen als voice-over en zingende zeemeermin. In haar vrije tijd schrijft ze graag over haar bruisende bestaan (met af en toe een mental breakdown), ontdekkingen om slimmer te werken of leuker te leven en andere random dingen die ze kwijt wil. Lezers zijn enthousiast: vanwege Anne's zelfspot, openheid en 'de kracht om diepgaande dingen luchtig te maken'.
Deze blogs vind je vast ook leuk om te lezen
Abonneer
Laat het weten als er
guest
4 Reacties
Oudste
Nieuwste
Inline feedbacks.
Bekijk alle reacties.
Esmée
Esmée
27 maart 2023 22:06

Wat een mooi geschreven blog! Heel herkenbaar en leuk dat je het zo positief benadert 🙂

Sandra
Sandra
28 maart 2023 07:16

Mooi geschreven Anne en heel herkenbaar

4
0
Ga naar de reacties!x