Ook al verwijs ik naar mijn annuleringsvoorwaarden bij het afrekenen van vocal coaching én in de mail met informatie, er zijn toch mensen die ervan schrikken.
Omdat ik heel goed begrijp dat het vervelend voor je is dat je – tot 24 uur voor een afspraak – niet kosteloos kan annuleren, leg ik hier uit ‘waarom ik het doe zoals ik doe’.
Geloof mij maar, ik heb álles overwogen. Om jou te helpen, om te voorkomen dat je met een negatief gevoel aan mij denkt en gewoon omdat ik überhaupt niemand wil teleurstellen.
Deze manier is de enige manier om te zorgen dat iedereen gelijk wordt behandeld én dat ik dit werk op een gezonde manier kan blijven doen.
Als je denkt ‘ja, maar…’, lees gerust even verder.
(Maak je borst maar nat, haha. Maar dan weet je de afwegingen die ik heb gemaakt.)
Ik geloof je. Ik ga er altijd van uit dat mensen eerlijk zijn.
Maar de ervaring leert: zodra ik uitzonderingen maak, wordt het voor iedereen makkelijker om bij twijfel toch af te zeggen, ook als het wél had gekund. En dan krijg ik redenen als: ‘Ik ben moe, het regent, het was een pittige week…’ Ik leef met je mee natuurlijk he, maar het wordt onwerkbaar als ik daar onderscheid in moet maken.
Ik wil niet controleren of je echt ziek bent en ik wil al helemáál niet in een positie komen waarin ik moet beoordelen wiens reden ‘erg genoeg’ is voor een uitzondering.
Want maak ik dan wel een uitzondering als je kat ingeslapen moet worden, maar niet bij je dode hamster?
Wel als je gaat scheiden, maar niet als je verkering uit is?
Wel bij buikgriep, niet bij een kater?
Dat is niet te doen. Dus daarom: geen uitzonderingen.
(Mocht het je troosten; dat is andersom natuurlijk net zo. Stel dat ik moet annuleren, omdat ik ziek ben of iets naars meemaak… dan verwacht ik ook heus niet dat jij zegt: ‘Anne, houd het geld maar, jij hebt het al zo zwaar en kan er ook niks aan doen.’)
Ik snap dat het zo voelt. Maar ik heb die tijd speciaal voor jou gereserveerd en op het moment dat je binnen 24 uur afzegt, kan ik die tijd niet zomaar aan iemand anders geven.
Als jij als chef-kok op je werk komt en de eigenaar zegt dat er geen gasten in het restaurant zijn, krijg je ook gewoon loon, snap je?
Maar, ik verheug me erop om met of voor je te werken, dus:
Op die manier haal je alsnog waarde uit je geboekte tijd.
Dat kan dus inderdaad, tót 24 uur van tevoren. (En dat is eigenlijk al onhandig voor mij, want die plekken krijg ik bijna nooit meer opgevuld zo last-minute.)
Het ding is: je bent niet de enige die dat denkt. Ik heb tijden gehad waarin er dagelijks klanten/leerlingen mailden om een uitzondering te krijgen. Je snapt vast dat dat niet te doen is.
Ik ben daar superdankbaar voor, echt. Ik werk met zó veel leuke, betrokken mensen en ben dol op ze. Dus als ik voor iedereen die ik lief vind een uitzondering maak… dan draai ik verlies, doe ik alles gratis en eindig ik onder een brug in een doos. (Dat vind mijn kat niet erg, maar lijkt me verder toch niet zo tof.)
Oh, wat zou dat mooi zijn. Maar het betekent dat ik afspraken moet terugstorten, non-stop mijn telefoon in de gaten moet houden en maar moet hopen dat iemand precies dat plekje weer kan innemen.
Ik heb zelfs overwogen een soort openbare wachtlijst te maken, zodat je zelf iemand kan bellen als je je les om wil ruilen, en het dan onderling regelt. Maar dat is gedoe met privacy, met het planningsysteem en het is niet te doen dat te overzien.
Ik snap deze gedachte. Maar zelfs bij een ‘halve korting’ maakt dat het natuurlijk meteen veel minder rendabel. Dan zou ik de prijs voor álle klanten omhoog moeten gooien om dat op te vangen, dus dat is uiteindelijk alsnog in jouw nadeel.
Soms heb ik het gevoel dat mensen denken dat ik als een soort Disneyheks lachend in een grot zit, badend bij kaarslicht in mijn bad vol gouden munten die ik heb verdiend aan de mensen die een afspraak annuleerden.
Maar dat is natuurlijk niet zo. Ik doe mijn werk met heel veel liefde. En ik moet zorgen dat ik mijn werk kan doen zonder teveel financiële stress.
Natuurlijk snap ik het als je nog steeds baalt. Dat zou ik ook doen. Maar ik hoop ook dat je het een beetje beter begrijpt.
Daarnaast: ik hoop vooral dat de reden dat je niet kunt komen een héle leuke is. Dat je spontaan op citytrip bent naar Parijs, of bent uitgenodigd voor een zeldzame privé-lunch met Koningin Máxima. In dat geval: veel plezier!
En als het een rotreden is – ziekte, verdriet, dingen waar niemand op zit te wachten – dan wens ik je alle goeds, steun en troost.
Wat de reden ook is: weet dat je altijd weer welkom bent bij een volgende keer.
Houdoe en groetjes,